یکی از افتخارات ایرانیان در تاریخ معاصرشان حضور جناب "سعید مرتضوی" به عنوان نماینده جمهوری اسلامی ایران در هیئت جدید التاسیس حقوق بشر سازمان ملل متحد است . بر خلاف عده زیادی که به حضور جناب آقای مرتضوی در ژنو معترضند بنده یکی از موافقان صددرصد حضور ایشان در این هیئت هستم چرا که دقیقا اگر کسی تابلو و نمودار حقوق بشر در ایران باشد آن شخص کسی نیست جز سعید مرتضوی . از ایران به جز مرتضوی چه کسی می تواند گویا و یادآور وضعیت داخل ایران باشد؟ کسی که مدال افتخار بستن 100 روزنامه را به طرفه العینی بر سینه دارد و مثنوی 70 منی از اسامی زندانیان سیاسی ، دانشجویان ، روزنامه نگاران، زنان ، کاریکاتوریستها، وبلاگنویسان، فعالان سیاسی، وکلا و ....در زیر بغل .
قبل از بازی ژاپن و برزیل شبکه 3 سیمای جمهوری اسلامی باز هم دارد شوی مضحک " پوچ در پوچ" را پخش می کند .
شویی که به صورت کاملا مضحک وزجر آوری ادیت شده و با عقب و جلو کردن فریم ها می کوشد تصویر خنده آوری از مجریان تلویزیونهای لس آنجلسی ارائه دهد.
در میان فریمها سعی شده قسمتهایی از سریالهای "مدیری ساز" وصله شده و برنامه سازان تلویزیون های غربت نشین به مضحکه گرفته شود. علیرضا نوری زاده، شهرام همایون، میبدی؛ آتا بای؛ صور اسرافیل؛مانوک خدابخشیان و... با ترانزیشن های تهوع آوری به شخصیت هایی چون بامشاد و دوبرره وکیوون و شیر فرهاد مربوط شده اند.
در این که تلویزیون های لس آنجلسی عمدتا مسخره و ابتدایی هستند تردیدی نیست و آن هم دلیلش آنست که مطمئنا اپوزیسیون باید در قد و قامت قدرت باشد. ولی بیایید یک قیاس کنیم و یک نتیجه گیری: صدا وسیمای حکومتی با بودجه ای در حد چند صد میلیارد و بیش صد هزار کارمند 7 شبکه با پوشش داخلی و 4 شبکه ماهواره ای را اداره می کند . کسانی که از تجهیزات دریافت ماهواره برخوردارند به سادگی می توانند قیاس کنند که تلویزیون دولتی جمهوری اسلامی نه در قیاس با تلویزیونهای دولتی کشورهای دیگر همچون دویچه وله، بی بی سی و وی او ای که در مقایسه با ضعیف ترین تلویزیونهای خصوصی جهان آنهم نه در آلمان و امریکا که در قطر و ترکیه چه جایگاهی دارد؟
مجریان تلویزیونهای داخلی آنقدر با اصول حرفه ای بیگانه اند که بعضا در اجرای بخشهای خبری رسمی بدون کت ظاهر میشوند و آنقدر شعور کاری ندارند که درک کنند استفاده از کت و لباس رسمی مناسب ، ربطی به گرمای هوا ندارد و جزیی از احترام به بیننده است.
سوال دیگر آنکه شما که تلویزیونهای لس آنجلسی را که حتی یک ده هزارم شما پول ندارند را به باد استهزا می گیرید که مدام تلفن بازی می کنند و بینندگانشان زنگ می زنند و آنها را مسخره می کنند (که بعضا از برادران همکار هم هستند) برای یکبار حتی یکبار بر روی آنتن تلویزیون ملی به این مردم اجازه داده اید که مردم بدون سانسور و ترس از پیگیری و دستگیری تماس بگیرند و حرف دل خود را بزنند؟ فکر میکنید اگر این امکان بوجود آید چند ساعت فیلم طنز می توان ساخت؟
این که 4 تکه فیلم را به 4 تکه فیلم دیگر بچسبانیم هنر زیادی نمی خواهد و هر کودکی 1 هفته ای آنرا فرا می گیرد ولی بدانید واقعیت آنست که مردم همین نمایشاتی که شما زحمت به هم سریش کردنشان را به خود می دهید هر شب می بینند. اگر زحمتی نیست نگاهی به پشت بام خانه ها بیندازید ...حتما یکی از آنها در خانه خودتان هم هست ..این طور نیست؟